Rehabilitacja ukierunkowana na twardzinę

Metody fizjoterapeutyczne.
Polecane ośrodki i specjaliści.
Porady praktyczne.

Rehabilitacja ukierunkowana na twardzinę

Postprzez Iwona » Śr mar 24, 2010 11:59

A oto artykuł przetłumaczony przez naszego Milniora :D

Utrzymywanie giętkich dłoni

Zwyczajnie, musisz zwalczać wpływ sklerodermy na Twoje dłonie. Z mojego własnego doświadczenia (bynajmniej nie eksperta) wynika, że jedynym scenariuszem nas czekającym, jest powolna, nieubłagana progresja do stanu, w jakim była pewna miła kobieta, którą widziałem na spotkaniu sklerodermy – miała obie dłonie „zamrożone” w pozycji zaciśniętych pięści i nadal czuła ból. Na szczęście, miała bardzo dobrego męża, który robił wszystko, czego ona nie była w stanie.
Cierpię na tą chorobę od około 40 lat. Na szczęście, nie jest aż tak źle. Poza potrzebą rozciągania mojego przełyku, moimi jedynymi problemami były: zwężone usta oraz skręcone palce w obu dłoniach.
Gdy mój reumatolog polecił mnie chirurgowi dłoni, mój prawy kciuk znajdował się pod palcem wskazującym, a skóra na mojej dłoni była tak napięta dookoła kostek, jakby zaraz miała pęknąć. Żadna żyła ani kość nie były widoczne. Czułem się, jakbym nosił wysuszone, skórzane rękawice lub jakiś olbrzym ściskał moją dłoń.
Zabiegi parafinowe nie wpływały w żaden sposób na ból głęboko w mojej dłoni. Wysokociśnieniowe strumienie w jacuzzi w klubie, do którego uczęszczałem, docierały, co prawda, wystarczająco głęboko, ale prawdopodobnie pomogły zniszczyć mój staw CMC (poniżej kciuka na nadgarstku), który na końcu musiał być całkowicie wymieniony przez chirurga.

Poczynienie zobowiązania moim dłoniom


Po wymianie wspomnianego stawu, musiałem chodzić na fizjoterapię trzy razy w tygodniu, przez miesiąc. Co prawda, była ona nieznaczna, ale moje dłonie dobrze ją znosiły. Jeśli mogłem zobaczyć poprawę w tym przypadku, to – zadałem sobie pytanie – co, jeśli oddam się całkowitej wojnie z chorobą? Jesteśmy to sobie winni, by zobaczyć żyły i kości naszych dłoni, możliwość lekkiego zgięcia uprzednio zastygniętych kostek, miękką i elastyczną skórę i ustąpienie miażdżącego bólu.
Obecnie ćwiczę moje dłonie 1-2 razy dziennie. Jeśli opuszczę jakiś dzień – skóra znowu zaczyna twardnieć. Poniżej opisałem rutynowe ćwiczenia moich dłoni.

Ciepło i masaże

Lubię, gdy moja rozgrzewająca mata jest ustawiona na tryb „high”; owinięta wokół moich dłoni na 15-20 minut.
Gdy otrzymywałem terapię w Instytucie Dłoni – używano tam terapeutycznej emulsji do dłoni. Jednak moje dłonie kochają „Bag Balm” w zielonej puszcze, kupowaną w lokalnym sklepie, w którym się zaopatruję. Jest to najbardziej gęsty, klejący się i penetrujący krem, jaki próbowałem stosować. Dzielę puszkę na mniejsze buteleczki, aby utrzymywać go w najświeższym i nieskażonym stanie, jak to możliwe.
Proponuję wam wmasowywanie go w obie dłonie nawet, gdy myślicie, że tylko jedna jest dotknięta chorobą. Ze zdumieniem zauważyłem, że mały palec mojej chorej dłoni ma więcej siły, niż ten u mojej zdrowej dłoni.
Masujcie i ściskajcie każdy centymetr swojej dłoni do momentu, kiedy wręcz poczujecie, że środek wtarliście pod waszą skórę. Weźcie więcej kremu, jeśli go potrzebujecie.

Ćwiczenia rozciągania i zginania dłoni

Wykonujcie każdy ruch prawie do granic wytrzymałości – stanowczo, lecz powoli. Jeśli ruch wydaje się użyteczny, powtórzcie go 10, 20 lub nawet 30 razy. Może powiecie, że czas, to pieniądz i że nie stać was na stracenie takiej ilości czasu? Pamiętajcie jednak, że zysk z tej inwestycji będzie dużo cenniejszy, niż pieniądze.
1. Trzymając cztery palce drugą dłonią, naciskaj je oddalając od kciuka. W tym samym czasie, rozciągaj kciuk jak najbardziej od palców, jak to możliwe.
2. Spróbuj zginać kostki wszystkich czterech palców naraz, najdalej, jak to możliwe, używając drugiej dłoni do wywoływania nacisku.
3. Teraz spróbuj zginać kostki każdego palca osobno, również jak najmocniej, jak to możliwe używając kciuka lub drugiej dłoni.
4. Zaciśnij obie dłonie razem, próbując wyprostować palce w kostkach. Również próbuj naciskać każdą dłoń w tył, w kierunku nadgarstka, najdalej jak możliwe.
5. Nie zaprzestawaj masowania płata skóry pomiędzy kciukiem, a palcem wskazującym.
6. Wciskaj kilka palców jednej dłoni pomiędzy dwa palce drugiej dłoni.
7. Rozciągaj dłoń: od kciuka do małego palca (najmocniej, jak potrafisz), obracaj i rozciągaj każdy palec - z jak największym wysiłkiem, jak tylko możesz – w jednym kierunku, a następnie w odwrotnym.

Ćwiczenia z zabawkami
(możesz jednocześnie ćwiczyć usta przy okazji, wykonując poniższe ćwiczenia)
Piłki – przypadkiem mam piankowo-gumową piłeczkę bejzbolową oraz lekko zmieniającą kształt piłeczkę do ściskania – więc ściskam każdą z nich 60-100 razy każdą dłonią.
Ciężarki: używam staromodnych, kilogramowych, miedzianych ciężarków do tego ćwiczenia – ugnij lekko ramiona, trzymając ciężarki w obu dłoniach i skręcaj nadgarstki w górę i w dół powoli 30 razy. Odwróć dłonie na drugą stronę i powtórz ćwiczenie. Następnie trzymając sztangielki jedynie w dwóch palcach, skręcaj, uginaj je w górę i w dół 30 razy. Powtarzaj, dopóki palce nie odmówią posłuszeństwa.
Krokodylki/ściskacze – trzymając krokodylka między kciukiem, a palcem wskazującym, ściskaj 30 razy. Powtórz z kciukiem i każdym palcem po kolei.

Więcej pomysłów dla Ciebie


Dodaj, zmień i urozmaić ćwiczenia w sposób pasujący do twoich własnych potrzeb.
Ja próbuję wykonywać ćwiczenia, gdziekolwiek mam okazję, przykładowo:
Kierownica w samochodzie jest idealnym miejscem, gdzie mogę prostować kostki. Gdy jesteś pasażerem, możesz robić podobne czynności na podłokietniku.
Jedno z moich ulubionych miejsc, to jacuzzi z powodu ciepła i wilgoci (pomimo, że potrafię w nim wytrzymać jedynie około 10 minut). – Z dłońmi rozciągniętymi na boki, podnieś nimi ciężar swojego ciała, koncentrując się na prostowaniu palców.
Oprócz tego, połóż płasko dłoń na prostej powierzchni i próbuj podnosić poszczególne palce.

Nadal pracuję nad doskonaleniem moich zwyczajów i próbuję znaleźć, co działa najlepiej na moje dłonie. Podobnie, jak dla was - dla mnie terapia dłoni jest pracą postępującą. Jednak na chwilę obecną, utrzymuję sporą ich giętkość i elastyczność, a potworny ból przeminął.

„The Scleroderma Foundation” zaleca konsultację z fizykoterapeutą przed przystąpieniem do powyższych oraz jakichkolwiek innych planów ćwiczeń.

Przetłumaczono z:
http://www.scleroderma.org/medical/copi ... 002_3.shtm
Obrazek
Avatar użytkownika
Iwona
Moderator
Moderator
 
Posty: 3343
Dołączył(a): Śr lis 04, 2009 17:51
Lokalizacja: Białystok

Postprzez » Śr mar 24, 2010 11:59

 

Re: Rehabilitacja w twardzinie

Postprzez Iwona » Wt mar 30, 2010 08:48

Oto artykuł przetłumaczony przez Mielniora

Ćwiczenia mogą pomóc!

Istnieją rzeczy, których - jako fizykoterapeuci - nauczyliśmy się przez lata, na temat sklerodermy, a jednocześnie - istnieje jeszcze więcej rzeczy, które chcielibyśmy zrozumieć lepiej i podzielić się nimi z wami. Ale na chwilę obecną jest po prostu brak informacji na pewne tematy i jako osoby pracujące w tym zawodzie, doświadczamy bardzo często frustracji, podobnie jak wy. Co chcielibyśmy przekazać, to pewne rzeczy, które zauważyliśmy, że są pomocne i ważne.
Jedną rzeczą, którą z pewnością wiemy jest to, że ćwiczenia fizyczne są niezbędne w odniesieniu do utrzymania najwyższego możliwego poziomu niezależności i sprawności fizycznej. Wiemy, że możesz i powinieneś wykonywać różne ćwiczenia w różne dni. Jest sporo rodzajów ćwiczeń i w zasadzie każdy może przynieść korzyści dla Ciebie, w zależności od Twoich konkretnych potrzeb. Mogą być one związane z wykonywaniem czynności ruchowych, rozciąganiem, wzmacnianiem i/oraz ćwiczeniami kondycyjnymi, czy aerobikiem. Naszą sugestią jest wykonywanie różnego rodzaju ćwiczeń wszystkich stawów po wzięciu ciepłego prysznicu – pierwsza rzecz, którą wykonujemy rano, by „ruszyć sprawę”. Następnie, w ciągu dnia, ustal sobie kolejny okres na ćwiczenia. Pomocnym może się okazać wzięcie środka przeciwbólowego, takiego jak na przykład bardzo silny Tyienol, godzinę przed rozpoczęciem twojego programu ćwiczeń. W zależności od twojego samopoczucia, możesz naprawdę rozciągnąć te spięte, ściągnięte okolice, wzmocnić te słabsze, albo zrobić coś ruchowego – spacer, intensywniejsza piesza wędrówka lub nawet popływać. Najważniejsze, by drugie podejście danego dnia dotyczyło i ćwiczyło okolice, które wymagają pracy nad nimi.
Z doświadczenia wiemy, że pomocne jest rozgrzanie ciała przed wykonywaniem ćwiczeń rozciągających. Pewnymi przykładami mogą być tutaj kąpiele parafinowe na dłonie lub stopy, koce elektryczne, termofory, mikrofalowe belki rozgrzewające, czy ciepłe prysznice lub kąpiele. Wszystkie źródła ciepła powinny być dość ciepłe, ale nie gorące, żeby nie oparzyć skóry. Używaj ich przez 15-20 minut, nie dłużej, niż pół godziny. Jeżeli miewasz bóle stawów, lub sztywności, możesz rozgrzewać je zaraz przed ćwiczeniami kilkukrotnie.
Podczas wykonywania ćwiczeń ruchowych oraz rozciągających bardzo ważne jest, by ruchy wykonywać najdalej, jak tylko jesteś w stanie – nawet do momentu odczuwania bólu i pozostawić stawy w tej pozycji przez co najmniej 10 sekund. Nie przeskakuj z ćwiczenia na ćwiczenie – konsekwentne i powtarzane rozciąganie jest korzystniejsze. Czasami pomocne okazuje się, gdy ktoś inny pomaga w ćwiczeniach, dając dodatkowy nacisk na końcowym etapie ruchu, pomagając w ten sposób osiągnąć lepsze rozciągnięcie ćwiczonej części ciała. Częstymi miejscami doświadczającymi sztywności są dłonie, otwierane szeroko usta, a także okolice szyi, ale wiele innych okolic może być również wmieszanych. Istnieje wiele okolic, gdzie napięta skóra łatwo się rozciąga, jeśli jednak nie wykonywałaś ćwiczeń rozciągających, nie byłaś w stanie wyciągnąć z tego korzyści. Musisz poważnie przemyśleć – „użyć, czy stracić” tą możliwość, przed każdym ruchem. Naprawdę ważne jest, by każdy staw doprowadzać do granic możliwości ruchowych każdego dnia i zauważać wszelkie zmiany w porównaniu z poprzednim dniem. Jeśli jakaś okolica jest sztywniejsza, poświęć jej więcej energii na tą ostatnią fazę ruchu.
Wzmacnianie słabych miejsc jest kolejną ważną częścią rutynowego wykonywania ćwiczeń. Nawet podnoszenie ramion lub nogi naprzeciw prawom grawitacji jest w zasadzie wzmacnianiem i może stać się początkiem programu. Możesz następnie wykonać looping (np. przy użyciu przyrządu Therabands), pchać ciężarki, lub korzystać z maszyn do wykonywania ćwiczeń oporowych (np. atlas na siłowni). Nie rekomendujemy natomiast używania ciężarów z dostosowywanym obciążeniem (np. podnoszenie sztangi), ponieważ jest to zbyt duży wysiłek dla malutkich stawów dłoni. Najlepszą rzeczą w używaniu Therabands (sprężyn) jest możliwość założenia jednego kółka na nadgarstek lub łokieć i przymocowania drugiego do czegoś stałego. Wizyta u fizykoterapeuty byłaby przydatna w celu otrzymania wskazówek odnośnie ćwiczeń. Sugerujemy wykonywanie ćwiczeń wzmacniających co drugi dzień – daje to szansę mięśniom na odpoczynek i regenerację.
Ćwiczenia kondycyjne pomagają na wzmocnienie wytrzymałości. Tego rodzaju ćwiczenia mogą być w formie spaceru, jazdy na rowerze, czy pływania. Z reguły czynności te są dobre chyba, że twój lekarz zalecił Ci ich unikanie. Najlepszym ćwiczeniem jest coś, co lubisz robić. Nie ma żadnych wątpliwości w tym przypadku – rób, co tylko jesteś w stanie robić, ale RÓB TO! Jeśli nie jesteś w stanie wytrzymać 20 minut, zacznij wykonywać dane ćwiczenie przez kilka minut, konsekwentnie wydłużając wraz z upływem czasu. Ciesz się z tego, co jesteś obecnie w stanie osiągnąć. Ćwiczenia tego typu zwiększają twoją sprawność sercowo-naczyniową, co pomaga przeciwstawić się szybkiemu zmęczeniu, a także osiągnąć lepsze samopoczucie. Jeśli zamierzasz pływać, ważne jest utrzymywanie zdrowej skóry przy pomocy kremów nawilżających. Te zawierające wysoki poziom gliceryny wydają się pomocne dla wielu osób.
Fizykoterapeuci są wielkimi zwolennikami grupowych programów ćwiczeniowych, jako że dostarczacie sobie odwagi nawzajem i nigdy nie jest nudno. Stawiasz postanowienia sobie oraz partnerowi, których nie zamierzasz łamać. Są dwa programy przeznaczone dla ludzi z każdym typem artretyzmu/zapalenia stawów. „The Arthritis Foundation” i profesjonaliści specjalizujący się w chorobach zapalnych zatwierdzili oba te programy. PACE – „Ludzie z artretyzmem mogą ćwiczyć” – grupowy program wykonywania ćwiczeń na lądzie jest pierwszym, a drugi to AFYAP – Fundacja przeciw Artretyzmowi/ YMCA program wodny – to drugi poświęcony wykonywaniu wodnych ćwiczeń podczas pływania w ciepłej wodzie. Prowadzeniem obu programów zajmują się ludzie specjalnie wykwalifikowani i mający świadomość ograniczeń i niebezpieczeństw ważnych dla ciebie.

Następujące sugestie ćwiczeń mogą być pomocne. Są one dobrym początkiem, ale nie zawierają wszystkiego, co potrzebne. Przydatna może być wizyta u fizykoterapeuty w celu rozwijania i modyfikowania twojego programu ćwiczeń w miarę postępów. Wiele razy przydatna jest pomoc specjalisty, by być pewnym, że pracujesz wystarczająco ciężko. Jest wielu terapeutów, którzy mogą okazać się pomocni, chociaż nigdy wcześniej nie pracowali z osobą chorą na sklerodermę.
Ponownie, chcielibyśmy przypomnieć, jak ważne jest wykonywanie pewnych ćwiczeń każdego dnia. Rozciąganie może być bolesne, ale jest konieczne. Chcielibyśmy także uczulić, żebyś nie rozpoczynał jakiegokolwiek programu ćwiczeń bez zgody lekarza prowadzącego.


Ćwiczenia ruchowe

Instrukcje podstawowe
Poniższe ćwiczenia są wykonywane codziennie, najlepiej wcześnie rano, zaraz po rozgrzaniu twoich zesztywniałych stawów. Każde ćwiczenie powinno być powtórzone pięć razy. Po kilku dniach wykonywania ćwiczenia, spróbuj oszacować zasięg ruchów oraz poziom bólu, jaki odczuwasz dla każdego stawu. W te dni, gdy odczuwasz zmniejszenie możliwości ruchowych lub zwiększenie bólu w okolicy jakiegokolwiek stawu lub mięśnia, powinnaś użyć źródła ciepła i powtórzyć ćwiczenie dodatkowe trzy razy dla tej okolicy. W ten sposób powinnaś wykryć ograniczenia i zapobiec osłabieniu możliwości ruchowych stawu. Powinnaś zmniejszać liczbę ćwiczeń chwilowo jedynie dla okolic, w których wystąpił ostry, nagły ból (bolesny, spuchnięty staw), i zwiększyć ponownie po jego ustąpieniu.
Wszystkie ćwiczenia są tak skonstruowane, aby przywrócić giętkość mięśni i stawów, jak również utrzymać maksymalną ruchomość stawów. Ćwiczenia te mogą być wykonywane na łóżku, jeśli jest wystarczająco twarde, lub na jakiejkolwiek płaskiej powierzchni, leżąc na plecach, bez poduszek.

Najczęstsza rozgrzewka
1. Ćwiczenie pośladków
Ściśnij i napnij twoje mięsnie pośladkowe, przytrzymując przez 5 sekund i rozluźniając na 10 sekund.
2. Ćwiczenie mięśnia czworogłowego
Umieść zwinięty w rolkę ręcznik pod kolanami. Napnij mięśnie ud na 5 sekund, następnie dając im odpocząć na 10 sekund. To ćwiczenie spowoduje wyciągnięcie rzepki w kierunku bioder, podczas gdy próbujesz wyprostować kolana i podnosić stopy z lóżka. Twoje pośladki muszą pozostać rozluźnione na łóżku.

Ćwiczenia ramion i dłoni
1. Wynoszenie do przodu
Ramiona po bokach, łokcie wyprostowane, biodra i kolana ugięte. Dłonie ułożone wzdłuż ciała – podnieś oba ramiona aż za twoją głowę, prowadząc je kciukami jak najdalej możliwe w powolnym ruchu szerokim łukiem. Powoli powróć do pozycji początkowej i odpocznij przez 10 sekund.
2. Wynoszenie na boki
Ramiona na bokach, łokcie wyprostowane, dłonie skierowane do góry, biodra i kolana ugięte. Powoli przesuwaj ramiona do boków i ponad głowę najdalej, jak możliwe, prowadząc kciukiem. Powróć powoli do pozycji początkowej i daj im odpocząć przez 10 sekund przed kolejnym powtórzeniem. Upewnij się, by mieć łokcie wyprostowane.
3. Obroty ramion
Łokcie najdalej od ciała, jak możliwe, na wysokości ramion, z rękoma zgiętymi w łokciach o 90 stopni i leżącymi na łóżku z palcami wskazującymi sufit i dłońmi wzdłuż ciała. Biodra i kolana ugięte. Obracaj ramieniem podczas jednoczesnego próbowania dotknięcia małym palcem do materaca na poziomie biodra.
4. Zgięcie i wyciągnięcie łokcia
Zacznij z ramionami wyprostowanymi po bokach, z dłonią leżącą na łóżku, biodra i kolana ugięte. Obracaj dłoń do góry i zginaj łokieć w próbie dotknięcia ramienia. Następnie odwróć swoją dłoń od twarzy i spróbuj dotknąć przeciwległego kolana, jednocześnie próbując wyprostować łokieć najbardziej, jak możliwe. Powtórz z drugą ręką.
5. Zgięcie i wyciągnięcie nadgarstka i palców
Ramiona na bokach, palce skierowanie w kierunku stóp z dłońmi skierowanymi w stronę ciała. Zacznij skręcając lun zginając palce i próbując dotknąć końcami palców do dłoni. Następnie zegnij nadgarstek najdalej, jak możliwe, z daleka od bioder. Powoli wyprostuj palce najbardziej, jak możliwe i uginaj nadgarstek w kierunku bioder najdalej jak możesz. Powróć do pozycji początkowej i odpocznij.

Ćwiczenia nóg i stóp
1. Zginanie i rozciąganie bioder i kolan
Nogi płasko na łóżku z palcami i rzepkami skierowanymi prosto w górę i piętami oddalonymi o 10 – 15 cm. od siebie. Zacznij zginając biodro i kolano. Przesuwaj stopę w kierunku pośladków najdalej, jak możliwe, nadal trzymając część stopy na łóżku. Przytrzymaj w tej pozycji, a następnie przesuwaj stopę do pozycji początkowej i odpocznij. Powtórz to samo ćwiczenie z drugą nogą.
2. Odsuwanie i przysuwanie biodra
Jedna noga leżąca płasko z palcami i rzepkami skierowanymi prosto w kierunku sufitu, a druga noga z biodrem i kolanem ugiętymi pod kątem 45 stopni lub stopą opierającą się na łóżku mniej więcej w połowie. Ćwiczenie zawiera przesuwanie wyprostowanej nogi na zewnątrz najdalej, jak możliwe podczas utrzymywania rzepki i palców skierowanych w górę i powolny powrót do pozycji startowej. Powtórz ćwiczenie z drugą nogą.
3. Rotacja nogi do wewnątrz i na zewnątrz
Nogi wyprostowane z piętami 10-15 cm od siebie. Zwijaj kolana do siebie, a następnie w drugim kierunku jak najdalej, a potem odpocznij.
4. Zasięg ruchu stopy i łokcia
Nogi płasko na łóżku i pięty odpoczywające na łóżka cały czas. Rozpocznij skierowując stopy w dół ze zgiętymi palcami, a następnie w górę z palcami wygiętymi w drugą stronę. Następnie skieruj stopę do wewnątrz z palcami zrelaksowanymi, po czym zrób to samo w drugim kierunku – na zewnątrz.
Ostatnie przypomnienie
Te ćwiczenia powinny być wykonywane codziennie, powoli i bez powodowania zwiększonego bólu.

Ćwiczenia twarzy
Następująca lista ćwiczeń została przygotowana przez „Physical Therapy Department of Presbyterian University Hospital of Pittsburgh”. Ćwiczenia są tak skonstruowane, aby:
- utrzymać lub poprawić zakres otwierania ust i szczęk
- poprawić ruchomość i mimikę twarzy
- zapobiec późniejszemu sztywnieniu
Wykonuj rozciąganie powoli ale pewnie. Utrzymuj każdą pozycję przez 5 do 10 sekund, zanim rozluźnisz.

Ćwiczenia rozciągające
1. Podnieś brwi najwyżej,.jak możliwe
2. Zmarszcz się najbardziej, jak możliwe, zmarszcz nos i spróbuj złączyć brwi ze sobą.
3. Otwórz swoje usta najszerzej, jak potrafisz i rozciągnij
4. Uśmiechnij się najmocniej, jak tylko możliwe, trzymając wargi złączone.
5. Wzdymaj policzki i rozciągnij je najbardziej, jak potrafisz.
6. Podczas trzymania ust zamkniętych, przechyl głowę do tyłu najdalej, jak potrafisz, by rozciągnąć okolice gardła.
7. Wypnij wargi do przodu tak, jakbyś chciała dać całusa.
8. Wywołaj przesadzone ziewanie z dźwiękiem (aaaaaaa, eeeeeee, iiiiiiiiii, oooooo, uuuuuuuu, yyyyyyyyy), rozciągając najmocniej, jak możesz.
9. Wystaw język najdalej, jak potrafisz, a następnie poruszaj nim do prawej, lewej, góry i dołu, próbując rozciągnąć.

Wzrost
Włóż do buzi stos płytek rozszerzających, złączonych gumką od środkowego przedniego zęba to tylnich zębów trzonowych po jednej stronie. Użyj jedynie tyle płytek, ile koniecznych do rozciągnięcia szczęk. Powtórz z przeciwległymi zębami trzonowymi.
Ręczne rozciąganie
1. Umieść prawy kciuk w lewym policzku i delikatnie pchaj na zewnątrz.
2. Powtórz tą samą czynność z przeciwległym kciukiem i policzkiem.
3. Z oboma kciukami włożonymi w przeciwległe policzki powtórz czynność jednocześnie.

Ćwiczenia warg
1. Otwórz buzię najmocniej, jak potrafisz i trzymaj przez 2 sekundy w tej pozycji, zamknij usta, łącząc wargi razem – powtórz powoli 10 razy.
2. Ściągnij usta i trzymaj tak przez 2 sekundy, potem rozluźnij, powtórz powoli 10 razy
3. Rozszerz wargi w celu uśmiechu i trzymaj w tej pozycji przez 2 sekundy, następnie rozluźnij. Powtórz powoli 10 razy.
4. Alternatywnie ściągnij, a następnie rozszerz usta, jakbyś chciał wymówić oooooo-eeeee-oooooo-eeeee. Powtarzaj powoli, 10 razy każdą serię.
5. Otwórz usta szeroko, następnie spróbuj ściągnąć usta chcąc powiedzieć „oh” przez 2 sekundy, potem rozluźnij je. Powtórz powoli 10 razy.
6. Ściągnij wargi wydając dźwięk pocałunku. Powtórz powoli 10 razy.
7. Wessij wargi do środka, następnie wypuść w dźwięku głośnego cmoknięcia. Powtórz powoli 10 razy.
8. Trzymając zęby złączone, wydaj te dźwięki: „ba bi bu”, przesadzając z ruchem warg. Powtórz powoli 10 razy.

Ćwiczenia języka
1. Otwórz usta i wystaw język. Upewnij się, że jest wyprostowany, nie spoczywający na wardze, ani przesunięty na którąś ze stron. Utrzymaj jego pozycję przez 2 sekundy. Powtórz powoli 10 razy.
2. Wystaw język i przesuwaj powoli z jednego kącika warg na drugi.
3. Powtórz ćwiczenie 2 najszybciej, jak potrafisz. Powtórz każdą serię 10 razy..
4. Wystaw język i skieruj go w dół w kierunku brody; przytrzymaj 2 sekundy, następnie odpręż. Powtórz powoli 10 razy.
5. Wystaw język i skieruj go w górę w kierunku nosa; przytrzymaj 2 sekundy, następnie odpręż. Powtórz powoli 10 razy.
6. Wystaw język i skieruj go w stronę góry, dołu i rogów warg. Powtórz powoli 10 razy.
7. Powtórz ćwiczenie 4 najszybciej, jak możesz. Powtórz każdą serię 10 razy.
8. Wystaw język i poruszaj nim w górę i w dół tak, jakbyś lizała loda, następnie odpręż. Powtórz powoli 10 razy.
9. Poruszaj swoim językiem w kółko, dotykając całej górnej, rogów i potem dolnej wargi; odpręż. Powtórz powoli 10 razy.
10. Podnieś czubek języka i dotknij górnej wargi, górnych zębów, dziąsła za zębami, a następnie podniebienia. Powtórz powoli 10 razy.
11. Z otwartymi ustami, wsysaj mocno swój język, naciągając na boki najmocniej, jak to możliwe w kierunku podniebienia. Przytrzymaj przez 5 sekund, następnie odpocznij. Powtórz powoli 10 razy.

Ćwiczenia podniebienia
1. Wypnij policzki i wciśnij jeden z nich palcem nie pozwalając ulecieć powietrzu.przez usta lub nos. Powtórz powoli 10 razy.
2. Dmuchaj w słomkę zatkaną z drugiej strony palcem – utrzymaj powietrze w słomce przez 5 do 10 sekund. Powtórz 5 razy.
3. Wypowiedz dźwięk: „ssss” bez możliwości wylotu powietrza przez nos. Powtórz powoli 10 razy.
4. Powtórz „ka” 20 razy, „ga” 20 razy i „sss” 20 razy.

Przetłumaczono z:
http://www.scleroderma.org/medical/copi ... _1999.shtm
Obrazek
Avatar użytkownika
Iwona
Moderator
Moderator
 
Posty: 3343
Dołączył(a): Śr lis 04, 2009 17:51
Lokalizacja: Białystok

Re: Rehabilitacja w twardzinie

Postprzez Iwona » Wt mar 30, 2010 10:04

REHABILITACJA U CHORYCH NA TWARDZINĘ UKŁADOWĄ

Powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb chorego w zależności od stopnia zaawansowania choroby i rozległości zmian. W pierwszej fazie choroby dominuje obrzęk palców i grzbietowej powierzchni rąk. Postępujące twardnienie skóry stopniowo doprowadza do powstania przykurczów i ograniczenia ruchów w stawach, zwłaszcza palców rąk. Przykurcze w stawach najczęściej nie są związane z zapaleniem stawów lecz przede wszystkim ze stwardnieniem i utratą elastyczności skóry. Zmiany w skórze twarzy doprowadzają do upośledzenia mimiki, ograniczenia zdolności otwierania ust. Postępujące włóknienie płuc przyczynia się do upośledzenia funkcji oddechowych. Zaburzenia ukrwienia palców rąk i stóp prowadzą do powstawania owrzodzeń.
Najważniejszym celem rehabilitacji u chorych na twardzinę układową jest zapobieganie lub opóźnienie powstawania przykurczów w stawach, utrzymanie lub zwiększenie zakresu ruchów w stawach utrzymanie lub poprawa zdolności otwierania ust, utrzymanie lub poprawa funkcji oddechowych, zmniejszenie bólu.
Pacjentom zaleca się umiarkowaną codzienną aktywność fizyczną, spacery, jazdę rowerem po płaskim terenie, łagodne ćwiczenia.
Ćwiczenia usprawniające (kinezyterapia) odgrywają istotną rolę w leczeniu chorych na twardzinę układową. Należy rozpocząć je jak najwcześniej i prowadzić je systematycznie. Program ćwiczeń powinien być stopniowo, powoli intensyfikowany, okresowo poddawany ocenie i dostosowywany do postępu choroby. Preferuje się ćwiczenia indywidualne a nie grupowe. Rehabilitacja ruchowa powinna uwzględniać u pacjentów bez owrzodzeń hydrokinezyterapię (ćwiczenia w wodzie), natomiast u pacjentów u których występują owrzodzenia powinno się stosować rehabilitację suchą. Stosuje się: bierne rozciąganie przykurczów stawowych, ćwiczenia czynne w odciążeniu, ćwiczenia czynne wspomagane i wolne kończyn, ćwiczenia czynne i bierne stawów rąk i stóp, ćwiczenia na przyrządach. W fazie obrzękowej powinno się unikać ćwiczeń, które zbyt mocno naciągają skórę. Bardzo ważne są ćwiczenia oddechowe.
Istotne znaczenie ma również masaż, który ma na celu poprawę ukrwienia, zmniejszenie obrzęku i zmniejszenie bólu (masaż suchy lub u pacjentów bez owrzodzeń masaż wirowy, masaż tkanki łącznej).
Zabiegi ciepłolecznicze (np. kąpiele parafinowe, okłady i kąpiele borowinowe,) są wskazane, jednak powinny być prowadzone ostrożnie ze względu na skłonność do przegrzewania słabo nawilżonej skóry typowej dla twardziny. Zastosowanie znajdują również ultradźwięki, diatermia krótkofalowa i jonoforeza z jodkiem potasu. TENS - przezskórna elektryczna stymulacja nerwów poprawia ukrwienie skóry, działa również przeciwbólowo u chorych ze zmianami zapalnymi w stawach. Zastosowanie zimna jest przeciwwskazane ponieważ może nasilić objaw Raynaud’a i przyczynić się do powstania owrzodzeń.
Obecnie zwraca się uwagę na następujące metody rehabilitacji u chorych na twardzinę:
Twarz: neurorehabilitacja metodą Kabata, masaż tkanki łącznej, kinezyterapia- ćwiczenia mające na celu poprawę zdolności otwierania ust; zaleca się wykonywanie ćwiczeń rozciągających mięśnie twarzy np. szerokie ziewanie.
Ręce: masaż tkanki łącznej, masaż wirowy, manipulacje stawowe metodą Mennella, jonoforeza z jodkiem potasu. U pacjentów z obrzękiem palców rąk skuteczny może być ręczny drenaż limfatyczny.

opracowanie: dr n. med. Małgorzata Widuchowska

Twardzina układowa
Obrazek
Avatar użytkownika
Iwona
Moderator
Moderator
 
Posty: 3343
Dołączył(a): Śr lis 04, 2009 17:51
Lokalizacja: Białystok

Re: Rehabilitacja ukierunkowana na twardzinę

Postprzez Iwona » Cz cze 24, 2010 09:59

Stretching polega na rozciąganiu danych partii ciała w określonych pozycjach wyjściowych.Autostretching to rozciąganie wspomagane przez zdrowa część ciała i tak na przykład można zapobiegać przykurczowi zgięciowemu palców poprzez prostowanie ich drugą ręką.Przed rozciąganiem proponowane jest nagrzanie,a w przypadku ręki można wykonać delikatny masaż części grzbietowej dłoni.Przykładem autostretcingu ręki może byc ćwiczenie: prosta ręka wyciągnięta w przód, kąt prostu w stawie barkowym,łokieć prosto,nadgarstek maksymalnie zgięty grzbietowo,druga ręka obejmuje stronę dłoniową ręki wyprostowanej tak aby palce opierały się o palce i prostowały się.W tej pozycji dochodzi do przepychania,siłowania rąk..rozciąga sie mięsień trógłowy i stawy miedzypaliczkowe,oraz stawy sródręcznopaliczkowe.

Stretching manualny
Prawy kciuk połóż na lewym policzku i rozciągaj skórę policzka mocno w lewą stronę, powtórz czynność analogicznie dla drugiej strony. Oba kciuki połóż na przeciwnych policzkach i w jednym czasie rozciągaj skórę policzków.


Ćwiczenia ust
o Otwórz usta najmocniej jak potrafisz, wytrzymaj 3 sekundy, rozluźnij
o Uśmiechnij się szeroko, wytrzymaj 3 sekundy, rozluźnij
o Wyraźnie wymawiaj samogłoski : aaa, eee, uuu
o Wyraźnie wymawiaj „oh”, „ah”
o Głośno naśladuj odgłos „buziaka”, mlaśnięcia
o Trzymaj zęby razem i wymawiaj: „ba”, „bi”, „bu”
Wszystkie ćwiczenia powtórz dziesięciokrotnie.


Ćwiczenia języka

o Otwórz usta i wystaw prosty język, trzymaj 5 sekund, rozluźnij
o Wystaw język i przesuwaj go do kącików ust
o Wystaw język i przesuń go do brody
o Wystaw język i przesuń go do nosa
o Powoli i dokładnie wykonuj ruch lizania lodów
o Językiem dokładnie obrysuj całe kontury ust
o Obrysuj końcem języka zęby


Ćwiczenia podniebienia
o Wydąć policzki, połóż na nie dłonie i przeciwko ich oporowi wydmuchuj powietrze
o Wymawiaj „s” wypuszczając powietrze tylko przez usta
o Powtarzaj „ka”, „ga”, sss
Może ktoś się skusi na zabawę taką formą przeciwstawiania się microstomii oraz problemom z przełykaniem.

Wiadomości na ten temat dotyczące stricte masażu w sklerodermii znajdują się w książce Adama Zborowskiego "Masaż w wybranych jednostkach chorobowych część 1".Autor podaje dwa skuteczne sposoby postępowania
-masaż klasyczny z zastosowaniem głaskania,rozcierania,łagodnego ugniatania podłużnego i jednoczesnych ucisków,wibracji poprzecznej i techniki nazywanej"uruchamianiem". Uruchamianie jest zbliżone do rozcierania kulistego, z taką różnicą,że nacisk palców jest tak duży,że powoduje przesunięcie skóry pod palcami.Masaż klasyczny wykonuje się na kończynach dolnych i górnych,grzbiecie,klatce piersiowej-szczególnie ważne są przestrzenie międzyżebrowe- oraz twarzy.
-Drenaż limfatyczny
Według autora w sklerodermii nie powinno stosować się masażu segmentarnego,ponieważ niemożliwe jest wykrycie zmian odruchowych,a także trudna jest do przewidzenia patologiczna reakcja ze strony skóry,tkanki łącznej i mięśni.

źródło

Rehabilitacja w twardzinie układowej


Autorzy: Angela Del Rosso 1, Roberto Casale 2, Alberto Pignone 1, Marco Matucci-Cerinic 1
1 Universita` Degli Studi Di Firenze (Florencja), Azienda Ospedaliera Universitaria Careggi, Dipartimento di Medicina e Chirurgia, S.O.D. Medicina Interna I & Reumatologia
2 Fondazione S. Maugeri-IRCCS, Servizio di Neurofisiologia Clinica, Centro di Riabilitazione di Montescano, Montescano (PV)

Wprowadzenie


Twardzina układowa (Systemic Sclerosis) inaczej Sklerodermia (SSc) charakteryzuje się mikroangiopatią, zwłóknieniem skóry i narządów wewnętrznych (płuc, serca, nerek, przewodu pokarmowego) oraz obecnością autoprzeciwciał.
Postać rozsiana (dSSc) charakteryzuje się postępującym zajęciem skóry (kończyny i tułów) oraz poważnym rokowaniem wynikającym z szybkiego i ostrego zajęcia skóry i narządów wewnętrznych.
W postaci ograniczonej (lSSc), skóra jest zajęta po kończyny (twarz i szyja, ręce i przedramiona, rzadziej stopy i podudzia). Narządy wewnętrzne w tej postaci są mniej dotknięte, a sama choroba postępuje wolniej.
Choroba ewoluuje od fazy obrzękowej do fazy stwardnieniowo-zanikowej, w różnoraki sposób w zależności od podtypu choroby.
W SSc zmiany skórne i aparatu mięśniowo-szkieletowego (stawów i tkanek okołostawowych) oraz bolesne owrzodzenia opuszków palców stopniowo ograniczają zdolność ruchu, przede wszystkim rąk. To prowadzi do poważnych ograniczeń w życiu codziennym, aktywności zawodowej i społecznej oraz wpływa na stan psychiczny, w efekcie powodując poważny oddźwięk nie tylko na stanie zdrowia, ale też na jakości życia.
Zajęcie narządów wewnętrznych w SSc wymaga przede wszystkim postępowania farmakologicznego. Natomiast podstawowym postępowaniem leczniczym przy zmianach skóry, aparatu mięśniowo-szkieletowego i obwodowego układu nerwowego, a po części bólem może być: kinezyterapia, rehabilitacja i ergonomia, których podstawowym celem jest zredukowanie i uniknięcie postępu zwłóknienia i przykurczów.

Skóra

We wczesnej fazie SSc, skóra jest obrzęknięta, podczas gdy w fazie stwardnienia wydaje się o wzmożonej konsystencji, mało elastyczna i nie dająca ująć się w fałd. Na koniec natomiast w fazie zanikowej jest cienka. Stwardnienie skóry dotyczy w szczególny sposób rąk (od których się rozpoczyna) i które w późnej fazie ulegają nieodwracalnym deformacjom w miejscu zgięć (ręce szponiaste).
Twarz przedstawia charakterystyczne zmiany (twarz sklerodermiczna). Jest ona pozbawiona mimiki, z wąskimi wargami, otwór ustny ulega ściągnięciu (microstomia) oraz nie zamyka się, pozostawiając odkryte zęby siekacze. Poza tym nos zwężony i wygładzone zmarszczki.
Celem postępowania rehabilitacyjnego jest zapobieganie lub opóźnienie tej ewolucji, zaczynając działać we wczesnych fazach choroby.
Ćwiczenia usprawniające
Ćwiczenia usprawniające mogą zapobiec obkurczaniu skóry i poprawiać jej ukrwienie. Pożytecznymi ćwiczeniami dla twarzy są te, które poprzez aktywację mięśni okrężnych i okołoustnych, prowadzą do rozciągania skóry i błony śluzowej jamy ustnej oraz ćwiczenia poprawiające otwieranie ust (np.: szerokie ziewanie).
Generalnie, w fazie obrzękowej powinny być unikane ćwiczenia, które zbyt mocno naciągają skórę, czego efektem może być ból i większa sztywność. Kiedy obecne jest stwardnienie skóry, ruchy aktywne i bierne powinny być wykonywane ze stopniowym obciążeniem.
Masaż
Masaż może towarzyszyć ćwiczeniom usprawniającym w stymulowaniu funkcjonowania naczyń, które w SSc są bardzo zmienione. Może on mobilizować płyny obecne w skórze, ograniczając obrzęk, powodować wzrost temperatury skóry i mieć również działanie przeciwbólowe, podwyższając próg bólu. Najbardziej pożytecznymi typami masażu dla pacjentów z SSc okazują się, szczególnie w fazie obrzękowej: masaż tkanki łącznej (Massaggio Connettivale) oraz tzw. mobilizacja tkanek miękkich (Mobilizzazione dei Tessuti Molli), które rozciągają powięź i mięsień.
Ciepło
Zastosowanie ciepła na powierzchnię skórną powoduje wzrost temperatury ciała o około 3 stopnie Celsjusza do głebokości 1 cm, rozgrzewając skórę i powodując poprawę jej elastyczności. Trzeba zwrócić uwagę na przegrzanie, które w skórze słabo unaczynionej, jak u pacjentów z SSc, może bardzo łatwo wystąpić i spowodować uszkodzenie tkanek. Zastosowanie kąpieli parafinowych na ręce i stopy oraz ultradźwięków wydaje się mieć dobre rezultaty. Podobnie jak i terapie termalne, które wydają się być użyteczne, prawdopodobnie ze względu na efekt zanurzania w wodzie i zastosowania borowiny, powodując wzrost temperatury ciała.
Pozafarmakologiczne leczenie objawu Raynauda opiera się przede wszystkim na zapobieganiu (unikanie stresu termicznego, ochrona rąk przed zimnem - również używając rękawiczek - i dążenie do wzrostu temperatury skóry). Również techniki takie jak hipnoza i trening autogenny wydają się poprawiać krążenie na poziomie rąk i stóp.
Akupunktura i przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (TENS)
Akupunktura manualna i elektryczna oraz TENS poprawiają ukrwienie skóry. TENS ze względu na efekt odbitej wazodylatacji (rozszerzenia naczyń), powoduje również wzrost temperatury skóry.

Układ mięśniowo-szkieletowy

U pacjentów z SSc może rozwinąć się symetryczna artropatia, która głównie dotyczy rąk i nadgarstków oraz kolan i kostek. Zajęcie stawów skroniowo-żuchwowych prowadzi do trudności w otwieraniu ust oraz w następstwie tego do trudności w odżywianiu.
Zajęcie stawów jest przede wszystkim spowodowane poprzez stwardnienie i obkurczenie skóry wokół tkanek stawowych i okołostawowych (ścięgien i więzadeł), które ograniczają używanie samych stawów.
Zniekształcenia rąk charakterystyczne dla SSc dołączają utratę zdolności zginania stawów śródręczno-paliczkowych, rozciągania międzypaliczkowych bliższych oraz odwodzenia, przeciwstawiania i zginania kciuka.
Mięśnie w SSc mogą być dotknięte na trzy różne sposoby. Formą najczęściej spotykaną jest rozsiana atrofia mięśniowa, której towarzyszy osłabienie siły mięśniowej. Kolejną formą, która może być obecna jest niepostępujące zapalenie mięśni (miosit) o lekkim przebiegu ze wzrostem enzymów mięśniowych. Natomiast, gdy reakcja zapalna jest ostra, może pojawić się prawdziwe i swoiste (typowe) postępujące zapalenie mięśni, które może doprowadzić do ich postępującej atrofii (zaniku) i zwłóknienia.
Odpoczynek
Odpoczynek jest zalecany tylko przez krótkie okresy oraz u pacjentów z ostrym zapaleniem stawów i/lub mięśni.
Ćwiczenia czynne i bierne
Stwardnienie skóry prowadzi do postępującego ograniczenia ruchomości, nawet przy nieobecności procesów zapalnych. Jest to spowodowane tym, że struktury stawowe i okołostawowe uwięzione przez skórę, wpierw obrzękniętą a później zwłókniałą, zniekształcają się, a mięśnie ulegają skróceniu.
Przed rozpoczęciem u pacjentów z SSc programu ćwiczeń aktywnych i/lub biernych, konieczna jest ocena stopnia ograniczoności stawowej, stanu zapalnego oraz stanu skóry i mięśni w okolicy stawu. Ćwiczenia powinny być zaprogramowane w sposób powolny i postępujący, okresowo poddawane ocenie i dostosowane do postępu choroby.
Ćwiczenia bierne mogą być pożyteczne u pacjentów z przykurczami zgięciowymi stawów i w istotnym osłabieniu siły mięśniowej, ale u pacjentów z ostrą artropatią mogą pogarszać stan zapalny stawów. By utrzymać i odzyskać najszerszy zakres ruchów ważne są aktywne skurcze mięśni (izometryczne i izotoniczne).
Ćwiczenia izometryczne nie wymagają wiele czasu, są łatwe do wykonania i odpowiednie dla pacjentów z artropatią (zmianami stawowymi), ponieważ nie wymagają ruchów w stawach. Ćwiczenia izotoniczne nie są odpowiednie dla pacjentów z zajętymi stawami, ponieważ mogą wywołać ból mięśniowy. By uniknąć zbytniego obciążenia stawów mogą być zastosowane ćwiczenia izokinetyczne. U pacjentów z SSc ważne jest utrzymanie odpowiedniego stopnia aktywności fizycznej dzięki programowi, który zawiera codzienne aktywności takie jak: chodzenie, powolny bieg, jazda na rowerze.
Rehabilitacja mięśni twarzy włącza również ćwiczenia aktywne i bierne. Jej celem jest też poprawa ruchomości stawów skroniowo-żuchwowych oraz postępowanie w przypadku zaburzeń połykania (poprzez ćwiczenia mięśni okołoustnych).
Ciepło
Ekspozycja rąk na temperaturę 40-45 stopni Celsjusza zmniejsza sztywność stawów sródręczno-paliczkowych i powoduje podniesienie temperatury o 5-7 stopni Celsjusza, co wzmaga rozciągliwość kolagenu. To sugeruje, że u pacjentów z SSc ciepło zwiększa amplitudę ruchów, chociaż wysokie temperatury muszą być stosowane z ostrożnością ze względu na ryzyko uszkodzeń skóry. Ultradźwięki zostały zaproponowane, by zwiększyć zdolność zginania i rozciągania rąk oraz amplitudę stawową stawów skroniowo-żuchwowych.
Rozciąganie (stretching)
Stretching aktywny i bierny pomaga pacjentom z SSc zachować zakres ruchomości stawów oraz rozciągnąć ścięgna i mięśnie przy obecności zwłóknieniowych przykurczów. Stretching dzięki powolnym i uważnym ruchom manualnym oraz zastosowaniu ciężarków, rozciągania i prostowania, może być użyteczny przy postępowaniu z obkurczeniami skórnymi. Ręczne naciąganie stawów może być pożyteczne również ze względu na swój efekt przeciwbólowy (analgetyczny).
Splints
Zastosowanie dynamicznych splints (przyp. tłum. szyny unieruchamiające inaczej stabilizatory) mają wątpliwą skuteczność, chociaż teoretycznie są pożyteczne do korygowania zniekształceń stawowych rąk pacjentów z SSc.

Ból

Techniki fizjoterapeutyczne, jako alternatywa albo uzupełnienie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, mogą być skuteczne w kontroli bólu aparatu mięśniowo-szkieletowego.
TENS i akupunktura
TENS mogą być użyteczne w SSc, przede wszystkim u pacjentów z bólami wielostawowymi i z bólemi stawowymi spowodowanymi usprawnianiem aktywnym i biernym stawu. U niektórych pacjentów dobry efekt uśmierzania bólu przyniosła akupunktura, którą jednak powinno się stosować z dużą ostrożnością z powodu poważnego zajęcia skóry pacjentów z SSc.
Zimno i ciepło
W SSc , zastosowanie zimna nie jest wskazane, ponieważ może pogłębiać objaw Raynauda oraz przyczynić się do pojawienia się owrzodzeń. Wręcz przeciwnie, jest rzeczą konieczną edukacja pacjentów, jak odpowiednio chronić ręce od zimna. Zastosowanie ciepła (kąpiele parafinowe, ultradźwięki, diatermia i fale krótkie) powinno być ostrożne ze względu na skłonność do przegrzewania skóry słabo nawilżonej, typowej dla SSc.

Układ nerwowy obwodowy

Zajęcie obwodowego układu nerwowego jest raczej częste w SSc i objawia się obwodową neuropatią czuciowo-ruchową, często związaną z zajęciem układu nerwowego autonomicznego. Bardzo często w SSc występuje zespół cieśni nadgarstka. Nie rozpoznana neuropatia czuciowa (najczęstsza w SSc) może wyjaśnić zmienioną funkcjonalność ręki przy obecności odpowiedniej siły mięśniowej.
Zapobieganie uszkodzeniom wtórnym
Główna strategia rehabilitacyjna przy neuropatii obwodowej w SSc opiera się na zapobieganiu wtórnych uszkodzeń i nawrotów choroby poprzez kontrolę przywracania funkcjonalności oraz przez reedukację czuciowo-ruchową. Dokładne ustawienie stawów i mięśni może zapobiec zniekształceniom stawowym i skróceniom mięśni, by przez to uniknąć uszkodzeniom nerwów. Splints, chociaż nie mają potwierdzonej skuteczności w SSc, mogą być pożyteczne dla osiągnięcia tego celu.
Elektrostymulacja
Pożytek stymulacji elektrycznej w terapii uszkodzeń nerwów obwodowych u pacjentów z SSc jest jeszcze do oceny.
Usprawnienie bierne i wspomagane
Może być ono pożyteczne do postępowania z zaburzeniem powstałym w wyniku uszkodzenia nerwu, wówczas gdy jest obecne istotne zaburzenie motoryczne.

Ergonomia i praca

Większość pacjentów z SSc z powodu obkurczenia skóry i przykurczów zgięciowych stawów międzypaliczkowych bliższych, ma pogorszoną zdolność rąk w zakresie chwytania, co powoduje zauważalne trudności w wykonywaniu czynności manualnych w życiu codziennym i w pracy. By uniknąć poważnej niepełnosprawności, występującej u pacjentów nie leczonych, postępowanie rehabilitacyjne powinno rozpocząć się we wczesnej fazie choroby. Postępowanie to powinna poprzedzać ocena nie tylko ogólnej niepełnosprawność fizycznej (poprzez specjalne kwestionariusze jak HAQ), ale również typu i natężenia zmian w zakresie chwytania oraz ocena fazy choroby (wczesna/późna). Jego celem jest dążenie do zapobiegania pojawienia się tych zmian albo do redukcji ciężkości przykurczy.

U pacjentów z SSc poprawnie nakreślony program rehabilitacyjny może również zredukować niepełnosprawność społeczną w rodzinie i w pracy oraz poprawić jakość życia (często zmienioną u tych pacjentów, co uwydatniają kwestionariusze takie jak SF-36). Zintegrowany z odpowiednim leczeniem farmakologicznym może okazać się pożytecznym, a niekiedy fundamentalnym w leczeniu pacjentów dotkniętych SSc.

źródło: www.ails.it
źródło
Obrazek
Avatar użytkownika
Iwona
Moderator
Moderator
 
Posty: 3343
Dołączył(a): Śr lis 04, 2009 17:51
Lokalizacja: Białystok

Re: Rehabilitacja ukierunkowana na twardzinę

Postprzez ibiza13 » Pt paź 13, 2017 12:02

Najnowszy artykuł na temat rehabilitacji w twardzinie układowej.

Treść artykułu jest dostępny tutaj

Źródło: http://www.termedia.pl
"Życie jest albo wielką przygodą, albo niczym." - Helen Keller
W pracy robię TO, a w domu TO

Obrazek
Avatar użytkownika
ibiza13
Administrator
Administrator
 
Posty: 2278
Dołączył(a): N lip 25, 2010 09:06
Lokalizacja: Słupsk/Szczecin

Postprzez » Pt paź 13, 2017 12:02

 


Powrót do Rehabilitacja

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość

cron