ciąg dalszy opowieści o
Majce,co przyjmowała Jezusa...Internauci bywają złośliwi i aroganccy. Piszą anonimowe opinie, więc wolno im prawie wszystko. Ale internauci potrafią też być dobrzy, wrażliwi i hojni. Jak ci, którzy zareagowali na nasz tekst o Majce z Domu Dziecka, która jakiś czas temu szła do pierwszej komunii.
Majkę zabrali z domu ósmego października 2008 roku. Pani socjalna i jeszcze jakiś pan tłumaczyli jej, że nie może zostać z mamą, choć bardzo by chciała, ma przecież dopiero siedem lat. „Twoja mama nie daje rady wychowywać dzieci” - tłumaczyła pani socjalna.”Dlatego zamieszkasz w domu dziecka”. Z Majką pojechała także jej starsza siostra - Ewka.
Mama Majki rzeczywiście ma problemy z potomstwem. Urodziła cztery córki i każda z nich trafiała do domu dziecka. „Sąd mówił, że jestem niewydolna wychowawczo” - wyjaśnia Beata uczonym tonem. Zna to sformułowanie na pamięć, tyle razy je przecież słyszała. "Pewnie chodziło im o to, że jak chodzę do pracy, to dzieciaki zostają same, bez opieki i jedzenia. Albo o to, że nie odrabiają lekcji. Sama nie wiem” - wzrusza ramionami Beata.
W maju tego roku Majka szła do pierwszej komunii świętej. Sama wypisała zaproszenia. „Kochana mamo” - kaligrafowała starannie Majka. ”Przyjdź na moją komunię do domu dziecka. Adres - Poznań, ulica Pamiątkowa. Bardzo proszę, mamusiu”.
I mama przyszła. W niedzielę, 9 maja, tuż po dziewiątej rano. Pomagała Majce ubierać albę, wpinała wianek w krótkie blond włoski córeczki. Przyjechała też babcia spod Buku i siostra, choć w zaawansowanej ciąży, przyjechała także.
Uroczystość była wspaniała. Najpierw msza i sakrament w kościele. Prawdę mówiąc, nie cała rodzina Majki mogła spokojnie usiedzieć w kościelnych ławach. Na przykład siostra Majki wyszła na dwór już w połowie mszy. Rozcierała obolałe stopy i nie mogła się doczekać, kiedy to wszystko się skończy. „Głodna jestem” - stękała, obgryzając paznokcie. ”A u nich tam w domu dziecka czeka dobre żarcie”.
I to była prawda. Na Majkę czekał pyszny obiad, tort i prezenty. Majka odbierała je siedząc, jak królowa, na kanapie, a goście podchodzili do niej i wręczali. Najdłużej Majka ściskała panią Renatę, ukochaną wychowawczynię, najkrócej - mamę.
„A po komunii rozdzwoniły się u nas telefony. Internauci, którzy przeczytali tekst o Majce w Onet.pl, chcieli pomóc dziewczynce” - uśmiecha się Wojciech Walczak, dyrektor Domu Dziecka numer 2 w Poznaniu. „Jedna z pań, z Wrocławia, chciała utworzyć dla Majki rodzinę zastępczą. Wziąć dziewczynkę do siebie i wychowywać ją w rodzinnym domu. To piękny gest” - mówi pan Wojciech.
Piękny, ale niewykonalny. Po pierwsze - żeby stworzyć rodzinę zastępczą, trzeba przejść przez setki procedur, a po drugie - Majka by nie chciała. Ona wciąż wierzy, że nadejdzie dzień, obojętnie, czy zimowy, czy letni, w którym w drzwiach domu dziecka stanie jej mama i powie coś, co śni się Majce codziennie. To cztery słowa. „Majka, idziemy do domu”.
Były też inne telefony do domu dziecka w Poznaniu. Ktoś chciał przysłać słodycze, bo zbliżał się Dzień Dziecka. ktoś inny pytał o plany wakacyjne Majki, bo chciałby jej zafundować obóz. Jedna z internautek przysłała 500 złotych.
„To była bardzo miła i rozsądna pani”- wspomina Renata Orzołek, wychowawczyni Majki. „Mówiła, że sama ma dwie córki i obie udzielają się jako wolontariuszki. Jedna w Domu Dziecka, druga w domu starców”.
Renata musiała tej pani wytłumaczyć bardzo drażliwą rzecz. Otóż pieniędzy nie można wydać tylko na potrzeby Majki. Fakt, że stała się ona gwiazdą domu dziecka po artykule w Onecie, nie może przysłonić innego faktu – że tu przecież mieszkają także inne dzieci.
„Zrobiłyśmy tak” - wyjaśnia pani Renata: ”Majka oczywiście nie wiedziała, co by chciała dostać, bo ona nie jest roszczeniowa. Ustaliłyśmy, że za 100 złotych kupimy jej ubrania, a 400 wydamy latem w czasie obozu harcerskiego na grupę, do której Majka należy. Była taka dumna, że może się przyłożyć do kosztów obozu. A sukienkę i dres, który kupiłyśmy, obnosiła po naszym domu, jak paw swój ogon”.
„Ludzie naprawdę chcieli pomóc” - mówi Wojciech Walczak. „Pisali maile, pytali o adres, chcieli przysyłać paczki. Ale tak naprawdę pomóc Majce mogłaby tylko jej mama, gdyby wystąpiła do sądu z wnioskiem o oddanie jej córek do domu. ”Bo dzieci z Domu Dziecka nie są szczęśliwe, obojętnie, czy trafiają tam, gdy mają pięć lat czy piętnaście. Na huśtawce buja się drobna czarnulka, ściskająca lalkę. ”Jestem tu już pół roku, ja i mój brat”- tłumaczy. „Mamusia piła wódkę, więc nas zabrali tutaj. Kiedyś nas weźmie do domu, wiem o tym” - zapewnia mnie mała. ”My z bratem tu czekamy” - pokazuje rozległy plac zabaw. „Codziennie.”
Bo kiedy mała spadnie z tej huśtawki i potłucze kolano, to nie mama będzie jej przyklejać plaster i ocierać łzy. A kiedy będzie wieczorem zasypiała, to będzie tuliła do piersi jedynie puchatego misia. I buziaka nikt nie da na dobranoc. I nie powie; „karaluchy do poduchy”.
Bywa jednak tak, że to nie sąd decyduje o tym, by odebrać rodzicom dzieci i skierować je do Domu Dziecka. „Czasem to rodzice przyprowadzają tu pociechy za rękę i mówią: proszę pani, ja z nią nie daję sobie rady, czy ona może tu zostać?” - mówi Renata Orzołek, wychowawczyni Majki. „Mamy u nas trzynastolatkę, której tato jest chory i szedł do szpitala na zabieg. Jej mama nie żyje. Nie miał kto zająć się córką, więc oddał ją do domu dziecka. Sęk w tym, że ona teraz nie chce wracać do domu”.
Jacek do domu dziecka przyszedł sam. Pewnego dnia powiedział sobie: dość. Dość bicia, upokarzania, biedy, wódki. Dość wysłuchiwania, że jest darmozjadem. Zaglądania do pustej lodówki. Strachu przed każdym wejściem pijanego ojca do jego pokoju.
I po szkole, zamiast do domu, przyszedł do bidula. Zapytał, czy może zostać. Chciałby tu mieszkać, bo tylko wtedy ma szanse na ukończenie szkoły. W domu to się nie uda. Będą stale awantury i pijaństwo. Tutaj - słyszał różnie o Domach Dziecka - ale przynajmniej spokój będzie miał zapewniony. I został.
„Zawiadomiliśmy jego rodziców, że on jest u nas”- mówi Wojciech Walczak. „A potem wystąpiliśmy do sądu o ograniczenie praw rodzicielskich. Rzeczywiście, Jacek skończył szkołę i usamodzielnił się. Nie wiem, czy ma kontakt ze swoimi rodzicami”- mówi pan Wojciech.
„Ja pamiętam czternastoletnią dziewczynkę, którą przyprowadził tato” - mówi pani Renata. ”Nie było żadnego wyroku sądu, nic, on po prostu pod wpływem emocji, kłótni podjął taka decyzję. Przyszedł ją oddać do Domu Dziecka. Zostawił na krześle w holu. Odszedł. Przy drzwiach odwrócił się do niej i mówi: Do widzenia, Lauro. A ona - do widzenia”. I koniec. Tak się pożegnali - córka z ojcem.
Już niewiele szokuje panią Renatę. Ale kiedy pewnego dnia zadzwoniła kobieta i zapytała, czy na czas pobytu w sanatorium może tu zostawić dziecko, ręce Renacie opadły. Albo jak tatuś z więzienia zadzwonił do syna, którego nie widział od czterech lat. Napisz synku, że mnie bardzo kochasz i za mną tęsknisz, to może dostanę przepustkę - prosił tato. „Czasem dzieci po prostu nie chcą rozmawiać z rodzicami. Nie podejdą do telefonu i już” - wzdycha pani Renata.
Majka porozmawia zawsze. Majka czeka na mamę w sobotę i we wtorek, cieszy się szalenie, gdy mama wchodzi do jej pokoju, gdy wychodzi - mina Majce rzednie.
Czy Beata weźmie córkę do domu? „Kiedyś pewnie tak” - zamyśla się Beata. „Ale teraz mam na głowie inne sprawy. Jestem w narzeczeństwie, wie pani. Muszę myśleć o ślubie, o remoncie mieszkania, takich rzeczach. O Majce pomyślę później”.
onet.pl
mni eto już i sił,i słó brak,by kometować...Jedynym pozytywem jest fakt,iż sa i dobrzy ludzie-tylko czemu ich tak mało? Jak leków,na receptę z P
