Immunosupresja

Leki i metody lecznicze.

Immunosupresja

Postprzez Iwona » Śr mar 03, 2010 13:46

Wskazania do leczenia immunosupresyjnego w dermatologii

Julia Warmińska, Anna Kowal, Dorota Krasowska
z Katedry i Kliniki Dermatologii Akademii Medycznej w Lublinie
Kierownik Katedry i Kliniki: prof. dr hab. n. med. Barbara Lecewicz-Toruń

(...)Dzięki rozwojowi nowoczesnej techniki dowiedziono, że wiele schorzeń, również w dermatologii, ma podłoże immunologiczne. Dlatego coraz większe nadzieje pokłada się w immunosupresji. Polega ona na hamowaniu odczynów immunologicznych na różnym etapie reakcji odpornościowej (np. hamowaniu podziałów, czy tłumieniu ekspansji klonalnej reagujących komórek). Leki immunosupresyjne, w zależności od mechanizmu działania, wykazują nieco inny wpływ na poszczególne etapy procesu immunologicznego. Różnią się też wskazaniami i przeciwwskazaniami odnośnie wykorzystania ich w różnych jednostkach chorobowych. Spośród najczęściej stosowanych w dermatologii leków immunosupresyjnych można wymienić: glikokortykosteroidy, leki alkilujące (cyklofosfamid, chlormetynę), antymetabolity (metotreksat, azatioprynę), cyklosporynę A oraz mykofenolan mofetylu. Celem naszej pracy było ukazanie celowości stosowania leków immunosupresyjnych w poszczególnych chorobach dermatologicznych oraz ewentualnych ograniczeń i zagrożeń, jakie niesie ze sobą taka terapia.(...)

(...)Leczenie immunosupresyjne stosowane jest też w twardzinie układowej – schorzeniu, którego podstawową cechą są nacieki zapalne i zmiany naczyniowe z wtórnym włóknieniem (2). W sklerodermii leki immunosupresyjne zaleca się głównie w ciężkich przypadkach. Niestety, żaden z nich nie wykazuje dostatecznej skuteczności, aby uzasadnione było jego rutynowe stosowanie w łagodniejszych postaciach schorzenia (30, 31). Środkiem szeroko stosowanym w terapii twardziny okazał się cyklofosfamid. Skojarzenie cyklofosfamidu w dawce 50-150 mg/kg/24 h z kortykosteroidami (prednizon) w dawce 0,5-1 mg/kg/ 24h wykazuje korzystny efekt leczniczy w postaci układowej, zwłaszcza przy współistnieniu szybko postępującego włóknienia płuc i nerek (30, 32). Początkowo stwardnienia ustępują bardzo szybko i poprawia się wydolność płuc. Nies-tety, ustępowanie objawów klinicznych nie jest całkowite, gdyż po wstępnej, szybkiej poprawie zmiany zaczynają ustępować bardzo wolno, mimo kontynuacji leczenia nie zmienionymi dawkami leków. W trakcie tej terapii często dochodzi do przejściowego zaostrzenia objawów ze strony przewodu pokarmowego. Zwracać też należy uwagę na inne niebezpieczne skutki wynikające z podawania omawianych leków. Steroidy zalecane są w ciężkich przypadkach twardziny, z obecnością zmian włókniejących w płucach lub pericarditis, zwłaszcza gdy istnieją wyraźne zaburzenia immunologicznych wskaźników aktywności choroby. Początkowa dawka 40-60 mg/dobę powinna być stopniowo zmniejszana, w oparciu o poprawę stanu klinicznego. Nie zaleca się ich, gdy ma miejsce powolne, postępujące, pierwotne uszkodzenie mięśni. Wykazują dużą skuteczność szczególnie we wczesnej fazie choroby, gdyż mogą zmniejszać nasilenie obrzęków. Długotrwałe ich podawanie natomiast nie jest wskazane (2, 33).(...)

(...)Leki immunosupresyjne wskazane są w terapii ciężkich postaci wielu przewlekłych schorzeń dermatologicznych, opornych na konwencjonalne leczenie. Środki te charakteryzują się szybkim i skutecznym działaniem. Przerywają uporczywy proces chorobowy i powodują wejście w stadium remisji. Niestety, poprawa stanu klinicznego zazwyczaj nie jest trwała i po zaprzestaniu leczenia często dochodzi do nawrotu choroby. Leki te, poza znoszeniem nadmiernej odpowiedzi immunologicznej na konkretne antygeny, wskutek braku swoistości prowadzą do ogólnej supresji układu immunologicznego. Konsekwencją są częste zakażenia, odmienny przebieg kliniczny chorób, a także zwiększone ryzyko wystąpienia chłoniaków i raków. Dlatego decyzja o zastosowaniu immunosupresji powinna być poprzedzona wnikliwą analizą stanu klinicznego pacjenta, wskazań, przeciwwskazań odnośnie konkretnego leku oraz potencjal- nych efektów ubocznych.(...)

Wykorzystano fragmenty ze źródła
Obrazek
Avatar użytkownika
Iwona
Moderator
Moderator
 
Posty: 3343
Dołączył(a): Śr lis 04, 2009 17:51
Lokalizacja: Białystok

Postprzez » Śr mar 03, 2010 13:46

 

Re: Immunosupresja

Postprzez Margaret74 » Cz sie 19, 2010 19:51

LEKI IMMUNOSUPRESYJNE

Do grupy leków immunosupresyjnych zaliczamy środki o różnej budowie chemicznej i mechanizmie działania, których wspólną cechę stanowi to, że zmniejszają one aktywność układu immunologicznego. Leki te są stosowane: w celu zapobiegania odrzutom przeszczepów szpiku, nerek,serca, płuc, wątroby, rogówki oka i (rzadko wykonywanego)przeszczepu trzustki; w leczeniu chorób autoimmunologicznych, zwanych teżchorobami z autoagresji, m.in. reumatoidalnego zapalenia
stawów, stwardnienia rozsianego, nużliwości mięśni (myastheniagravis), tocznia rumieniowatego układowego, pęcherzycy,wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Crohna (ileitis terminalis).

Omawiane leki działają nieswoiście i wywołują podobne o b j a w y n i e p o ż ą d a n e. Najgroźniejszymi z nich są: rozwój różnego rodzaju zakażeń o ciężkim przebiegu i rozwój nowotworów. Ponadto często wywołują: nadciśnienie, dyslipidemie, hiperglikemię,owrzodzenia żołądka oraz uszkodzenie wątroby
i nerek, nierzadko o dużym nasileniu.
Wyróżniamy następujące grupy leków immunosupresyjnych:
1. glikokortykosteroidy;
2. leki cytostatyczne;
3.przeciwciała monoklonalne;
4. leki działające na immunofiliny: cyklosporyna, takrolimus,syrolimus (rapamycyna), ewerolimus;

Leki immunosupresyjne

leki niesklasyfikowane: interferony, białko wiążące TNF(czynnik martwicy nowotworów) i kwas mykofenolowy.Ponieważ zastosowanie leków immunosupresyjnych w leczeniu chorób z autoagresji zostało przedstawione w odpowiednich rozdziałach dotyczących farmakoterapii tych zespołów chorobowych, w niniejszym rozdziale zostaną opisane leki stosowane w celu zapobiegania odrzutom przez organizm biorcy narządów przeszczepionych.

Wyróżnia się trzy rodzaje odrzutu narządów przeszczepionych:
1. Odrzut natychmiastowy, występujący w ciągu kilku minut po zabiegu. W tej sytuacji występuje konieczność natychmiastowego usunięcia przeszczepu, aby uchronić chorego przed ciężkim uogólnionym stanem zapalnym.
2. Odrzut ostry, występujący po tygodniu od wszczepienia narządu.
3. Odrzut przewlekły, pojawiający się po miesiącu od wykonania zabiegu. Jego przyczyną jest pojawienie się przeciwciał oraz oporności komórek innych narządów wobec narządu przeszczepionego.

Leki immunosupresyjne zapobiegające odrzutowi przeszczepu podaje się przed zabiegiem i po przeszczepie – „dożywotnio”.Pierwszym lekiem stosowanym w przeszczepach był cytostatyk azatiopryna (Imuran), stosowana obecnie tylko w leczeniu chorób z autoimmunoagresji. Chorym przed przeszczepem i po przeszczepie podaje się zawsze dwa leki. Jednym z nich jest stosowany u każdego chorego lek z grupy glikokortykosteroidów, najczęściej prednizon lub metyloprednizolon
Drugi lek wybiera się spośród niżej wymienionych środków:
1.inhibitory kalcyneuryny: cyklosporyna, takrolimus;
2. leki łączące się z immunofiliną, niewpływające na kalcyneurynę: syrolimus;
3. przeciwciała monoklonalne przeciw receptorom interleukiny
2: muronobab, basyliksymab, daklizumab.

Cyklosporyna (ciclosporine, Cicloral, Sandimmun) jest 11-aminokwasowym polipeptydem otrzymywanym z grzybów Tolypocladium inflatum.

Me c h a n i z m d z i a ł a n i a immunosupresyjnego lekupolega na łączeniu się z białkiem cyklofiliną, należącym do Grupy białek cytoplazmatycznych, immunofilin wiążących się z substancjami immunosupresyjnymi. Powstały kompleks obu związków chemicznych hamuje działanie kalcyneuryny 2, która pobudza rozmnażanie i różnicowanie się limfocytów T. Kalcyneuryna jest fosfatazą białkową 2B. Drugim elementem mechanizmu
działania cyklosporyny jest hamowanie przez nią syntezy limfokin, które stanowią podgrupę cytokin produkowanych przez limfocyty T pobudzających funkcję układu immunologicznego i mających właściwości „zabójców” komórek zapalnych i nowotworowych. W konsekwencji występuje osłabienie działania limfocytów efektorowych T.

[O b j a w y n i e p o ż ą d a n e:

1. cyklosporyna działa bardzo toksycznie na nerki, dlatego coraz częściej zastępuje się jąmniej nefrotoksycznymi nowymi lekami immunosupresyjnymi
omówionymi poniżej. Ponadto wywołuje nadciśnienie, uszkodzenie wątroby i zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego.
D a w k ow a n i e: 10–15 mg/kg mc. p.o. na 4–12 h przed zabiegiem przeszczepienia narządu; dawkę tę podaje się przez 1–2 tygodnie po zabiegu, a następne dawki dobiera się w zależności od stężenia leku we krwi (terapia monitorowana), rodzaju przeszczepu i stopnia nasilenia objawów niepożądanych.
Podejmuje się próby leczenia autyzmu u dzieci, neuropatii cukrzycowej i depresji starczej za pomocą cyklosporyny w dawce 80 mg/24 h.

2.Takrolimus (tacrolimus, Prograf) jest otrzymywany z grzybów rodzaju Streptomyces.
Me c h a n i z m d z i a ł a n i a immunosupresyjnego tego leku jest taki sam jak w przypadku cyklosporyny (hamowanie aktywności kalcyneuryny). Takrolimus wywiera znacznie słabsze działanie nefrotoksyczne. Jest stosowany głównie po przeszczepieniu nerek i wątroby, a w niektórych ośrodkach transplantologii
również po przeszczepieniu serca lub płuc oraz po równoczesnym przeszczepieniu serca i płuc.
O b j a w y n i e p o ż ą d a n e: takrolimus stosowany w bardzo dużych dawkach działa neurotoksycznie.
D a w k ow a n i e: najpierw podaje się 0,05–0,1 mg/kg mc./24 h w ciągłym wlewie i.v., który rozpoczyna się 6 h po zabiegu, następnie, gdy zaistnieją warunki doustnego podawania leku stosuje się go w dawkach 0,15–0,3 mg/kg mc./24 h w dwóch dawkach podzielonych co 12 h; leczenie doustne rozpoczyna się po 12 h od zakończenia ostatniego wlewu i.v.Konieczne jest mierzenie stężenia leku we krwi i obserwacja nasilenia objawów niepożądanych (terapia monitorowana).

Syrolimus (sirolimus, Rapamune, Rapamycin) jest analogiem strukturalnym takrolimusu, lecz mechanizm jego działania immunosupresyjnego jest inny. Wywołuje też inne niż takrolimus objawy niepożądane.W odróżnieniu od cyklosporyny i takrolimusu, które hamują I fazę aktywacji limfocytów T, syrolimus hamuje II fazę aktywacji,mianowicie transdukcję sygnałów i proliferację klonów.Łączy się z immunofiliną, lecz nie hamuje aktywności kalcyneuryny.Dlatego działa synergistycznie z oboma wymienionymi wyżej lekami immunosupresyjnymi i osłabia ich działanie niepożądane. Ponadto syrolimus hamuje pośrednio aktywność kinaz i fosfatazy limfocytów T, zapobiegając ich różnicowaniu się, i zmniejsza stężenie przeciwciał przeciwko immunoglobulinom: IgM, IgG i IgA.
Z a s t o s ow a n i e: zapobieganie odrzutom allogenicznych przeszczepów narządów, najczęściej w skojarzeniu z glikokortykosteroidami i cyklosporyną A.
O b j a w y n i e p o ż ą d a n e: bóle głowy, zaburzenia gastryczne, rzadziej nadciśnienie, anemia, leukopenia i trombocytopenia, zakażenia dróg oddechowych i żółciowych, zaburzenia rytmu serca.
D a w k ow a n i e: początkowo 6 mg p.o. co 12 h, a następnie 2 mg/24 h.

3.Ewerolimus (everolimus, Certican) jest pochodną syrolimusu o podobnym do niego mechanizmie działania immunosupresyjnego. Hamuje sygnał proliferacji i zatrzymuje podział limfocytów T w fazie G1 cyklu komórkowego. Hamuje kinazę mTOR niezbędną do proliferacji komórek. Lek łatwo wchłania
się z przewodu pokarmowego (90%), ulega biotransformacji w wątrobie do nieaktywnych metabolitów wydalanych z kałem i moczem. W porównaniu z syrolimusem ma większą dostępność biologiczną i krótszy t0,5. Działa synergistycznie z cyklosporyną A.
Z a s t o s ow a n i e: zapobieganie odrzutom przeszczepionych narządów i przewlekłemu zapaleniu naczyń po przeszczepie serca. Stosuje się go także w stentach naczyniowych.
D z i a ł a n i a n i e p o ż ą d a n e: leukopenia, hipercholesterolemia, hiperlipidemia, zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze.
D a w k ow a n i e: 0,75 mg p.o. co 12 h, rozpoczynając natychmiast po przeszczepieniu narządu; lek najczęściej stosowany jest razem z cyklosporyną A i glikokortykosteroidami.

4.Mykofenolan mofetilu (mycophenolate mofetil, CellCept).
Me c h a n i z m d z i a ł a n i a immunosupresyjnego mykofenolanu mofetilu polega na niekonwencjonalnym, selektywnym hamowaniu dehydrogenazy monofosforanu inozyny, podstawowego enzymu dla syntezy nukleotydu guanozyny. Lek hamuje rozrost i proliferację limfocytów T i B pod wpływem stymulacji antygenami, cytokinami i mitogenami. Nie hamuje syntezy cytokin.
Z a s t o s ow a n i e: zapobieganie odrzutom przeszczepów allogenicznych, w tym ostrym odrzutom allogenicznego przeszczepu nerek opornego na leczenie za pomocą dużych dawek glikokortykosteroidów.
O b j a w y n i e p o ż ą d a n e: uszkodzenie szpiku, zaburzenia gastryczne.
D a w k ow a n i e: 2,0 g/24 h we wlewie i.v., po przeszczepieniu, w razie ostrego odczynu odrzucenia 3,0 g/24 h we wlewie i.v.

5.Kwas mykofenolowy (mycophenolic acid, Myfortic) działa tak samo jak mykofenolan mofetilu.
D a w k ow a n i e: w zapobieganiu odrzutom przeszczepów 720 mg p.o. co 12 h.

6.Przeciwciała monoklonalne są to humanizowane monoklonalne przeciwciała o działaniu immunosupresyjnym zapobiegające ostrym odrzutom przeszczepionych narządów. Składają się z fragmentów mysich i ludzkich wiążących się swoiście z podjednostką alfa receptorów dla interleukiny 2 (IL-2). Receptory te znajdują się w limfocytach T, które pobudzane przez IL-2 powodują szybką proliferację tych limfocytów.Przeciwciała monoklonalne są antagonistami receptorów swoistych dla IL-2. W celu zapobiegania reakcji ostrych odrzutów przeszczepionych narządów przeciwciała te stosuje się wraz z cyklosporyną A i glikokortykosteroidami. Stosowanie antylimfocytarnych przeciwciał monoklonalnych równocześnie z glikokortykosteroidami oraz innymi lekami immunosupresyjnymi znacznie zmniejszyło częstość występowania ostrych odrzutów u biorców narządów.Poniżej opisano trzy obecnie stosowane preparaty przeciwciał antylimfocytarnych u chorych z przeszczepionymi narządami.
A.Daklizumab (daclizumab, Zenapax).
D awkowa n i e: podany i.v. w dawce 1 mg/kg mc. co 14 dni (5-krotnie) osiąga pełne lecznicze stężenie w osoczu; maniezwykle długi t0,5 eliminacji, wynoszący ok. 480 h. W rok po przeszczepie i zastosowaniu leczenia daklizumabem, cyklosporyną A i glikokortykosteroidami procent przeżycia wynosił (wg różnych źródeł) 88–95.
Lek jest dobrze tolerowany. Pierwszą dawkę leku (1 mg/kg mc.) należy podać 24 h przed zabiegiem operacyjnym, a następnie dawkować lek według schematu podanego wyżej.
B.Bazyliksymab (basiliximab, Simulect) działa podobnie do daklizumabu i jest równie dobrze tolerowany.
Dawkowanie: 20 mg we wlewie i.v. 2 godziny przed zabiegiem oraz 3 doby po przeszczepie. Takie dawkowanie leku powoduje zablokowanie 90% receptorów dla IL-2.
C.Muromonab-CD3 (muromonab-CD3, Orthoclone) jest to mysie przeciwciało monoklonalne wiążące się z antygenem CD3 limfocytów T, stosowane w takich samych przypadkach jak dwa opisane wyżej leki. W odróżnieniu od nich może jednak wywołać poważne o b j a w y n i e p o ż ą d a n e: obrzęk płuc, zapalenie opon mózgowych, zakażenie wirusem cytomegalii. Wprowadzenie do lecznictwa daklizumabu i bazyliksymabu ograniczyło jego stosowanie.
Avatar użytkownika
Margaret74
 

Re: Immunosupresja

Postprzez Iwona » Pt paź 08, 2010 15:08

Immunosupresja, czyli leczenie obniżające ludzką odporność
Lekarz Magdalena Kowalska

Immunosupresja jest to wyciszanie odpowiedzi immunologicznej organizmu poprzez hamowanie procesu wytwarzania przeciwciał oraz komórek odpornościowych przez różne czynniki zwane immunosupresorami. Takimi czynnikami są przede wszystkim leki immunosupresyjne. W przeszłości było stosowane w tym celu promieniowanie rentgenowskie.

Leki immunosupresyjne
Spośród najczęściej stosowanych leków immunosupresyjnych można wymienić: glikokortykosteroidy, leki alkilujące (cyklofosfamid, chlormetynę), antymetabolity (metotreksat, azatioprynę), cyklosporynę A oraz mykofenolan mofetylu

Mechanizm działania
Leki immunosupresyjne, w zależności od mechanizmu działania, hamują reakcję odpornościową na różnych jej etapach, dlatego też różnią się wskazaniami klinicznym w różnych jednostkach chorobowych. Stopień nasilenia immunosupresji oraz jej długotrwałość jest wypadkową wielu czynników, m.in. wrażliwości gatunkowej i osobniczej, dojrzałości immunologicznej, rodzaju i ilości antygenu, dawki i częstości podań leku immunosupresyjnego oraz rodzaju odpowiedzi immunologicznej, tzn. czy jest typu humoralnego zależnego od obecności przeciwciał, czy komórkowego warunkowanego obecnością limfocytów T.

W przypadkach, gdy w organizmie dochodzi do nadmiernej immunizacji i zjawisk autoimmunizacji powstają zjawiska patologiczne skutkujących wystąpieniem chorób, np. układu krwiotwórczego, czy chorób tkanki łącznej.

Choroby autoimuunologiczne
W razie zaburzeń układu immunologicznego może dochodzić do nieprawidłowego rozpoznawania elementów organizmu (własnych antygenów) i traktowania ich jako obce. Jest to patologiczna reakcja prowadząca do chorób autoimmunologicznych (dlatego również nazwanych chorobami z autoagresji). W wyniku takich reakcji powstają limfocyty „uczulone” na własną tkankę oraz autoprzeciwciała skierowane przeciw własnym antygenom tkankowym. W zależności od składnika przeważają odczyny humoralne (aktywność limfocytów B i plazmocytów produkujących przeciwciała) lub komórkowe (limfocyty T).

Wśród chorób autoimmunologicznych należy przede wszystkim wymienić choroby dotyczące tkanki łącznej, tj.: reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, toczeń układowy, twardzina, zapalenie skórno-mięśniowe. Oprócz wymienionych chorób układowych, proces autoimmunologiczny może dotyczyć określonego narządu: tarczycy, wątroby, nerek, jelit, trzustki itp. Rozmaite choroby krwi, zwłaszcza niektóre małopłytkowości, niedokrwistości hemolityczne - to również przejaw autoagresji, tym razem skierowanej przeciw komórkowym składnikom krwi. Inne ważne choroby zaliczane do kręgu schorzeń autoimmunologicznych to: stwardnienie rozsiane, pęcherzyca, pemfigoid, łysienie złośliwe czy łuszczyca. W większości powyższych chorób stosuje się leki immunosupresyjne w celu wyhamowania patologicznej odpowiedzi immunologicznej skierowanej przeciwko własnym tkankom, co przerywa uporczywy proces chorobowy i powoduje wejście w stadium remisji.

Immunosupresja w przeszczepach narządów
Kolejnym wskazaniem do stosowania leków hamujących odpowiedź odpornościową ustroju są stany, gdzie korzystniejsze dla organizmu jest wyciszenie prawidłowej odpowiedzi immunologicznej. Sytuacja taka występuje przede wszystkim po przeszczepach. Immunosupresja w takich przypadkach zmierza do zapobiegania epizodom ostrego odrzucania przeszczepu, a w razie ich wystąpienia pomaga je opanować. Zapobiega również odrzucaniu przewlekłemu

Immunosupresja a przeszczep szpiku kostnego
Warto również wspomnieć o roli immunosupresji, jako wstępnego etapu przygotowującego do przeszczepu szpiku kostnego. W przypadku białaczek, w pierwszej kolejności stosuje się tak duże dawki chemioterapii, by maksymalnie uszkodzić układ krwiotwórczy i następnie zastąpić go komórkami macierzystymi hematopoezy od dawcy, które w przyszłości odtworzą układ.

Powikłania
Leki immunosupresyjne poza znoszeniem nadmiernej odpowiedzi immunologicznej w konkretnych, zamierzonych przypadkach, wskutek braku swoistości prowadzą do ogólnej supresji układu immunologicznego. Niestety wiąże się to z poważnymi konsekwencjami, takimi jak: częste zakażenia, odmienny przebieg kliniczny chorób, a także zwiększone ryzyko wystąpienia nowotworów złośliwych (raków, mięsaków, chłoniaków). Ponadto wiele leków ma własne, niezależne działania uboczne, np. uszkodzenie wątroby, serca czy też płuc.

W związku z powyższym decyzja lekarza o zastosowaniu immunosupresji musi być poprzedzona wnikliwą analizą stanu klinicznego chorego, wskazań i przeciwwskazań odnośnie konkretnego leku oraz potencjalnych efektów ubocznych. Niemniej jednak dla wielu chorych leczenie immunosupresyjne jest ostatnią deską ratunku i w bilansie zysku i strat, otrzymują dużo więcej niż mogą stracić – życie oraz nierzadko możliwość powrotu do pełnej aktywności.
źródło
Obrazek
Avatar użytkownika
Iwona
Moderator
Moderator
 
Posty: 3343
Dołączył(a): Śr lis 04, 2009 17:51
Lokalizacja: Białystok

Re: Immunosupresja

Postprzez ibiza13 » Pt cze 08, 2012 08:17

Poniżej artykuł na temat wytycznych stosowania metotrexatu.

Międzynarodowe wytyczne stosowania metotreksatu w chorobach reumatycznych.

Źródło: http://www.termedia.pl
"Życie jest albo wielką przygodą, albo niczym." - Helen Keller
W pracy robię TO, a w domu TO

Obrazek
Avatar użytkownika
ibiza13
Administrator
Administrator
 
Posty: 2278
Dołączył(a): N lip 25, 2010 09:06
Lokalizacja: Słupsk/Szczecin

Re: Immunosupresja

Postprzez ibiza13 » Cz paź 09, 2014 09:01

Metotreksat doustny kontra metotreksat w iniekcji podskórnej.

W randomizowanym otwartym badaniu klinicznym porównywano biodostępność, bezpieczeństwo i tolerancję doustnej i podskórnej postaci leku.

Metrotreksat (MTX) jest lekiem pierwszego rzutu w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), ponadto znajduje szerokie zastosowanie również w wielu innych chorobach reumatycznych. Biodostępność leku przy podawaniu doustnym wykazuje dużą zmienność u poszczególnych chorych. Wchłanianie z przewodu pokarmowego zmniejsza się wraz ze wzrostem dawki. Dodatkowym ograniczeniem w stosowaniu leku są dość często występujące objawy niepożądane takie jak nudności i wymioty.
W randomizowanym otwartym badaniu klinicznym porównywano biodostępność, bezpieczeństwo i tolerancję doustnej i podskórnej postaci leku.
Grupę badaną stanowiło 47 chorych >18 r.ż. z ustalonym rozpoznaniem RZS leczonych przewlekle MTX przez przynajmniej 3 miesiące. MTX stosowano w dawkach 10mg, 15mg, 20mg, 25mg w postaci doustnej, iniekcji podskórnej w brzuch oraz w udo. 24 godziny po zastosowaniu leku pobierano krew do analizy farmakokinetycznej i oceniano miejsce wkłucia. Badanie, które trwało 8 tygodni ukończyło 47 chorych.
Po podaniu doustnym wraz ze wzrostem dawki leku ekspozycja ogólnoustrojowa początkowo rośnie i osiąga plateau przy 15mg. Przy podaniu podskórnym MTX ekspozycja ogólnoustrojowa zwiększa się w sposób liniowy wraz ze wzrostem dawki i zawsze jest większa niż przy podaniu doustnym. Nie obserwowano żadnych nieoczekiwanych działań niepożądanych przy stosowaniu MTX. W badanej grupie wyższa ekspozycja ogólnoustrojowa na lek nie była związana z występowaniem większej liczby działań niepożądanych.
Badanie przeprowadzono w małoliczebnej grupie chorych, jednak uzyskane wyniki pozwalają na wysunięcie praktycznych wniosków. U pacjentów, którzy stosują doustny metotreksat zwłaszcza w dawkach ≥20mg , a cele terapeutyczne nie zostają osiągnięte, należy podjąć próbę zmiany drogi podania leku na podskórną.

Źródło: www.ereumatologia.pl
"Życie jest albo wielką przygodą, albo niczym." - Helen Keller
W pracy robię TO, a w domu TO

Obrazek
Avatar użytkownika
ibiza13
Administrator
Administrator
 
Posty: 2278
Dołączył(a): N lip 25, 2010 09:06
Lokalizacja: Słupsk/Szczecin

Postprzez » Cz paź 09, 2014 09:01

 


Powrót do Leczenie Sclerodermii

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość