Kinezyterapia

Metody fizjoterapeutyczne.
Polecane ośrodki i specjaliści.
Porady praktyczne.

Kinezyterapia

Postprzez Margaret74 » N cze 06, 2010 15:38

KINEZYTERAPIA
Polega na wykonywaniu ćwiczeń:
A. Indywidualnych- ieh celem jest poprawienie sprawności, zwiększenie zakresu ruchów i siły mięśni kończyny lub narządu, którego funkcje zostały zaburzone w następstwie choroby lub urazu. Wyróżnić można ćwiczenia:
- Bierne - wykonuje je kinezyterapeuta bez udziału chorego (np. w porażeniach spastycznych i wiotkich u chorych z nieutrwalonym ograniczeniem ruchomości w stawie). Ich celem jest utrzymanie pełnego zakresu ruchów w stawie, właściwej elastyczności skóry i mięśni, zapobieganie przykurczom, poprawa trofiki tkanek, przeciwdziałanie zastojom krążenia (ułatwiają odpływ krwi żylnej), ułatwienie odżywiania chrząstki stawowej. Odmianę ich stanowią ćwiczenia bierne redresyjne wykonywane w przypadku przykurczów i ograniczeń ruchu w stawie. Jeżeli w czasie ćwiczeń konieczna jest czynna współpraca chorego, mówimy o ćwiczeniach czynno-biernych oraz wspomaganych. W tych pierwszych ruch wykonywany jest przez terapeutę, a chory rozluźnia napięte mięśnie. Stosuje się je po długotrwałych unieruchomieniach, zabiegach rekonstrukcyjnych oraz u chorych z przewlekłymi schorzeniami narządu ruchu. Ćwiczenia samowspomagane (np. porażonej kończyny) wykonuje po instruktażu sam chory.
- Czynne - wykonywane są przez samego chorego pod kontrolą i/lub przy pomocy terapeuty. Ich celem jest zwiększenie siły i masy osłabionych mięśni. Wyróżnić można ćwiczenia: w odciążeniu, wolne i oporowe.
Ćwiczenia w odciążeniu wykonywane są po wyłączeniu masy kończyny, a ich celem jest utrzymanie pełnego ruchu w stawie, sprawności czynnościowej oraz wzmocnienie mięśni. Stosowane są u chorych z niepełnym zrostem złamań, zmianami zwyrodnieniowo-zniekształcającymi, słabymi mięśniami (do IIř w skali Lovetta). Ćwiczenia czynne wolne wykonuje sam chory pod kontrolą terapeuty, pokonując siłę grawitacji chorej kończyny. Stanowią kontynuację poprzednich ćwiczeń, poprawiają koordynację nerwowo-mięśniową, wzmacniają siłę mięśni oraz umożliwiają utrzymanie pełnego zakresu ruchów w stawie. Ćwiczenia oporowe polegają na pokonywaniu przez osłabiony zespół dynamiczny masy ćwiczonej kończyny dolnej oraz dodatkowego oporu.
- Specjalne, wśród których można wyróżnić ćwiczenia:
- synergistyczne, polegające na wykorzystaniu fizjologicznego współdziałania odległych terytorialnie grup dynamicznych w celu uaktywnienia niedostępnych do bezpośrednich ćwiczeń grup mięśniowych (np. po unieruchomieniu kończyny). Można tu wyróżnić ćwiczenia ipsilateralne wykonywane w sąsiednich stawach tej samej kończyny w celu wywołania napięcia odległych mięśni oraz kontralateralne, w których do pobudzenia napięcia mięśni unieruchomionej kończyny wykorzystuje się intensywne i oporowe ćwiczenia drugiej kończyny (np. zgięcie grzbietowe stopy, które zwiększa napięcie mięśnia czworogłowego uda, gdy kończyna unieruchomiona jest w opatrunku gipsowym);
- oddechowe - zapewniają prawidłowe funkcjonowanie układu oddechowego poprzez poprawę siły mięśni oddechowych, przepony, międzyżebrowych oraz pomocniczych mięśni oddechowych (klatki piersiowej, obręczy kończyny górnej, szyi). Można je wykonywać z oporem. W tej formie terapii wykorzystuje
się również drenażowe pozycje ułożeniowe, które regulują ustawienie przepony, obciążenie pracą poszczególnych odcinków klatki piersiowej, ułatwiają odpływ wydzieliny z oskrzeli oraz zapobiegają niekorzystnym zmianom w klatce piersiowej;
- ćwiczenia w czynnościach samoobsługi - przygotowują chorego do możliwie pełnei samodzielności w warunkach domowych oraz korzystania ze wspomagających urządzeń (ortez, protez).
B. Ogólnie usprawniających w celu zwiększenia wydolności ogólnej i sprawności ruchowej.
Zaliczamy do nich ćwiczenia ogólnokondycyjne, gimnastykę poranną oraz ćwiczenia w wodzie.
ŹRÓDŁO

W zakresie kinezyterapii możemy zaproponować następujące formy ćwiczeń:
1) Ćwiczenia według koncepcji PNF

PNF Proprioceptive Neuromuscular Facilitation. Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu, jest metodą fizjoterapeutyczną, pomocną w przywracaniu utraconej funkcji. Proponuje ruchy zbliżone do czynności dnia codziennego. Uwzględnienie podczas planowania terapii potrzeb ruchowych i problemów zgłaszanych przez chorego przynosi wiele korzyści i czyni z PNF metodę przyjazną dla pacjenta, opartą na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji. PNF gwarantuje pacjentowi współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz możliwość kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego. Celem terapii jest przywrócenie wzorców ruchowych takich jak prawidłowe chodzenie i siadanie, wykorzystując techniki stabilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe oraz uczące ruchu i koordynacji. Zastosowanie: udary, SM, MPD, skoliozy, pourazowe porażenia, choroby nerwowo- mięśniowe, urazy rdzenia, przepukliny oponowo-rdzeniowe.

2) MASAŻ to ściśle określone oddziaływanie bodźcami mechanicznymi na tkanki organizmu żywego. Masaż jako bodziec mechaniczny skierowany jest na: powłoki skórne, mięśnie, torebki i więzadła stawowe. Wywołuje w organizmie reakcje o charakterze miejscowym i ogólnym.

Źrodło Marti Med
Bioderko.vel.pl
Avatar użytkownika
Margaret74
 

Postprzez » N cze 06, 2010 15:38

 

Powrót do Rehabilitacja

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości

cron